Chrzcielnica Chrzcielnica

Sakrament Chrztu Świętego


W naszej parafii Chrzest Święty jest udzielany w każdą niedzielę (godzina do ustalenia) oraz w inne dni (dzień i godzina również do ustalenia).

Piętnaście minut wcześniej, chrzestni zgłaszają się do zakrystii w celu sprawdzenia dokumentów i złożenia podpisów w księgach metrykalnych.

Zgłoszenie dziecka do chrztu odbywa się w kancelarii parafialnej co najmniej tydzień przed datą Chrztu Świętego. Przy zgłoszeniu dziecka do chrztu, rodzice mają obowiązek:

  • przedłożyć akt urodzenia dziecka z USC,
  • podać imiona i nazwiska rodziców chrzestnych, ich wiek oraz adresy zamieszkania.

Jeżeli rodzice zgłaszają dziecko do Chrztu Świętego z innej parafii, potrzebna jest pisemna zgoda na ten sakrament od ks. proboszcza z własnej parafii.

Chrzestnym może być osoba, która:

  • ukończyła szesnaście lat,
  • jest katolikiem wierzącym i praktykującym, tzn. jest ochrzczona, bierzmowana, przystępuje do sakramentu pokuty i Komunii Świętej,
  • uczestniczy w liturgii sakramentu; chrzestny nie może być zatem reprezentowany podczas obrzędu przez pełnomocnika.

Chrzestni pochodzący z innych parafii mają obowiązek przedłożenia zaświadczenia z własnej parafii (że są wierzący i praktykujący) dopuszczającego ich do pełnienia funkcji chrzestnego.

Z Katechizmu Kościoła Katolickiego

Chrzest święty jest fundamentem całego życia chrześcijańskiego, bramą życia w Duchu (vitae spiritualis ianua) i bramą otwierającą dostęp do innych sakramentów. Przez chrzest zostajemy wyzwoleni od grzechu i odrodzeni jako synowie Boży, stajemy się członkami Chrystusa oraz zostajemy wszczepieni w Kościół i stajemy się uczestnikami jego posłania (por. Sobór Florencki: DS 1314; KPK, kan. 204, § 1; 849; KKKW, kan. 675, § 1.). „Chrzest jest sakramentem odrodzenia przez wodę i w słowie” (Katechizm Rzymski, 2, 2, 5.).
Jest nazywany chrztem ze względu na główny obrzęd, przez który jest wypełniany: chrzcić (gr. baptizein) oznacza: „zanurzyć, pogrążyć”; „zanurzenie” w wodzie jest symbolem pogrzebania katechumena w śmierci Chrystusa, z której powstaje przez zmartwychwstanie z Nim (por. Rz 6, 3-4; Kol 2, 12.) jako „nowe stworzenie” (2 Kor 5,17; Ga 6,15).
Sakrament ten jest także nazywany „obmyciem odradzającym i odnawiającym w Duchu Świętym” (Tt 3, 5), ponieważ oznacza i urzeczywistnia narodzenie z wody i z Ducha, bez którego nikt „nie może wejść do Królestwa Bożego” (J 3, 5).
„Obmycie to nazywane jest oświeceniem, ponieważ ci, którzy otrzymują pouczenie (katechetyczne), zostają oświeceni w duchu...” (Św. Justyn, Apologiae, 1, 61, 12). Ochrzczony, otrzymawszy w chrzcie Słowo, „światłość prawdziwą, która oświeca każdego człowieka” (J 1, 9), „po oświeceniu” (Hbr 10, 32) staje się „synem światłości” (1 Tes 5, 5) i samą „światłością” (Ef 5, 8): Chrzest jest najpiękniejszym i najwspanialszym darem Boga... Nazywamy go darem, łaską, namaszczeniem, oświeceniem, szatą niezniszczalności, obmyciem odradzającym, pieczęcią i wszystkim, co może być najcenniejsze. Darem - ponieważ jest udzielany tym, którzy nic nie przynoszą; łaską - ponieważ jest dawany nawet tym, którzy zawinili; chrztem - ponieważ grzech zostaje pogrzebany w wodzie; namaszczeniem - ponieważ jest święty i królewski (a królów się namaszcza); oświeceniem - ponieważ jest jaśniejącym światłem; szatą - ponieważ zakrywa nasz wstyd; obmyciem - ponieważ oczyszcza; pieczęcią - ponieważ strzeże nas i jest znakiem panowania Boga (Św. Grzegorz z Nazjanzu, Orationes, 40, 3-4: PG 36, 361 C).
Bierzmowanie Bierzmowanie

Sakrament Bierzmowania


Informacje na temat kursu przygotowującego do sakramentu bierzmowania prowadzonego w naszej parafii w kolejnych latach

  1. Termin spotkania organizacyjnego kandydatów do bierzmowania oraz ich rodziców jest podawany w terminie późniejszym z odpowiednim wyprzedzeniem.
  2. Sakrament bierzmowania może przyjąć każdy człowiek ochrzczony, który go jeszcze nie przyjął. Kandydat powinien być odpowiednio przygotowany, a przed przyjęciem bierzmowania powinien przystąpić do sakramentu pokuty. W Katechizmie Kościoła Katolickiego sprecyzowano, że powinien osiągnąć „wiek rozeznania”, czyli taki, w którym sam potrafi podejmować decyzje w sposób odpowiedzialny i dobrowolny.
  3. Świadkiem bierzmowania może być osoba, która przyjęła wszystkie sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego (Chrzest, Eucharystię, bierzmowanie) i prowadzi życie zgodne z zasadami wiary. Zadaniem świadka jest troska o to, by bierzmowany wypełniał obowiązki wypływające z przyjęcia tego sakramentu. Dla podkreślenia związku z chrztem zaleca się, aby był nim jeden z rodziców chrzestnych – najlepiej ojciec dla chłopca, matka dla dziewczyny
  4. Kandydat pragnący dobrze przygotować się do przyjęcia sakramentu bierzmowania jest zobowiązany do wypełnienia następujących warunków:
    • w każdą niedzielę i święto nakazane uczestniczyć we Mszy Świętej (parafii pw. Matki Bożej Bolesnej w Świętej Wodzie, w okresie od października do Niedzieli Palmowej Msza Święta niedzielna dla młodzieży odbywa się w każdą niedziele o godz. 13:00),
    • regularnie przystępować do sakramentu pokuty,
    • sumiennie i aktywnie uczestniczyć w katechezie szkolnej (weryfikacja na podstawie opinii katechety),
    • brać udział w spotkaniach w grupach kandydatów do bierzmowania (raz w miesiącu),
    • kulturalnie zachowywać się wszędzie, szczególnie w kościele i na spotkaniach,
    • uczestniczyć w nabożeństwach różańcowych (październik), rekolekcjach wielkopostnych, Drodze Krzyżowej i Gorzkich Żalach (Wielki Post), nabożeństwach majowych,
    • wszędzie być świadkiem Pana Boga.

Z Katechizmu Kościoła Katolickiego

Sakrament bierzmowania wraz z Chrztem i Eucharystią należy do „sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego”, którego jedność powinna być zachowywana. Należy zatem wyjaśniać wiernym, że przyjęcie tego sakramentu jest konieczne jako dopełnienie łaski chrztu (por. Obrzędy bierzmowania, Praenotanda, 1.). Istotnie, „przez sakrament bierzmowania (ochrzczeni) jeszcze ściślej wiążą się z Kościołem, otrzymują szczególną moc Ducha Świętego i w ten sposób jeszcze mocniej zobowiązani są, jako prawdziwi świadkowie Chrystusa, do szerzenia wiary słowem i uczynkiem oraz do bronienia jej” (Sobór Watykański II, konst. Lumen gentium, 11; por. Obrzędy bierzmowania, Praenotanda, 2).
W obrzędzie sakramentu bierzmowania należy uwzględnić znak namaszczenia oraz to, co namaszczenie oznacza i wyciska, czyli pieczęć duchową. Namaszczenie w symbolice biblijnej i starożytnej posiada wielkie bogactwo znaczeniowe. Oliwa jest znakiem obfitości (por. Pwt 11, 14 i in.) oraz radości (por. Ps 23, 5; 104, 15); oczyszcza (namaszczenie przed kąpielą i po niej) i czyni elastycznym (namaszczanie atletów, zapaśników); jest znakiem uzdrowienia, ponieważ łagodzi kontuzje i rany (por. Iz 1, 6; Łk 10, 34); udziela piękna, zdrowia i siły.
. Bierzmowanie przynosi zatem wzrost i pogłębienie łaski chrzcielnej:
  • zakorzenia nas głębiej w Bożym synostwie, tak że możemy mówić „Abba, Ojcze!” (Rz 8,15);
  • ściślej jednoczy nas z Chrystusem;
  • pomnaża w nas dary Ducha Świętego;
  • udoskonala naszą więź z Kościołem (por. Sobór Watykański II, konst. Lumen gentium 11);
  • udziela nam, jako prawdziwym świadkom Chrystusa, specjalnej mocy Ducha Świętego do szerzenia i obrony wiary słowem i czynem, do mężnego wyznawania imienia Chrystusa oraz do tego, by nigdy nie wstydzić się Krzyża (por. Sobór Florencki: DS 1319; Sobór Watykański II, konst. Lumen gentium, 11; 12).
Eucharystia Eucharystia

Sakrament Eucharystii


Z Katechizmu Kościoła Katolickiego

Eucharystia jest „źródłem i zarazem szczytem całego życia chrześcijańskiego” (por. Sobór Watykański II, konst. Lumen gentium, 11.) „Inne zaś sakramenty, tak jak wszystkie kościelne posługi i dzieła apostolstwa, wiążą się ze świętą Eucharystią i do niej zmierzają. W Najświętszej bowiem Eucharystii zawiera się całe duchowe dobro Kościoła, a mianowicie sam Chrystus, nasza Pascha” (Sobór Watykański II, dekret Presbyterorum ordinis, 5.).
„Eucharystia oznacza i urzeczywistnia komunię życia z Bogiem i jedność Ludu Bożego, przez które Kościół jest sobą. Jest ona szczytem działania, przez które Bóg w Chrystusie uświęca świat, a równocześnie szczytem kultu, jaki ludzie w Duchu Świętym oddają Chrystusowi, a przez Niego Ojcu” (Kongregacja do Spraw Kultu Bożego, instr. Eucharisticum mysterium, 6.).
W końcu, przez celebrację Eucharystii jednoczymy się już teraz z liturgią niebieską i uprzedzamy życie wieczne, gdy Bóg będzie wszystkim we wszystkich (por. 1 Kor 15, 28.).
Eucharystia jest więc streszczeniem i podsumowaniem całej naszej wiary. „Nasz sposób myślenia zgadza się z Eucharystią, a Eucharystia ze swej strony potwierdza nasz sposób myślenia” (Św. Ireneusz, Adversus haereses, IV, 18, 5.).
Konfesjonal Konfesjonal

Sakrament pokuty i pojednania


Sakrament pokuty i pojednania (spowiedź) odbywa się 15 minut przed każdą Mszą Świętą w kościele, zaś w okresie letnim w tzw. Lasku Pojednania Świętej Wody, znajdującego się w sąsiedztwie kościoła.

Z Katechizmu Kościoła Katolickiego

Grzech jest przede wszystkim obrazą Boga, zerwaniem jedności z Nim. Narusza on równocześnie komunię z Kościołem. Dlatego też nawrócenie przynosi przebaczenie ze strony Boga, a także pojednanie z Kościołem, co wyraża i urzeczywistnia w sposób liturgiczny sakrament pokuty i pojednania (por. Sobór Watykański II, konst. Lumen gentium, 11).
Chrystus ustanowił sakrament pokuty dla wszystkich grzeszników w Kościele, a przede wszystkim dla tych, którzy po chrzcie popełnili grzech ciężki i w ten sposób utracili łaskę chrztu oraz zadali ranę komunii kościelnej. Sakrament pokuty daje im nową możliwość nawrócenia się i odzyskania łaski usprawiedliwienia. Ojcowie Kościoła przedstawiają ten sakrament jako „drugą deskę (ratunku) po rozbiciu, jakim jest utrata łaski” (Tertulian, De paenitentia, 4, 2; por. Sobór Trydencki: DS 1542).
Mimo zmian, którym w ciągu wieków ulegały układ i celebracja tego sakramentu, można dostrzec tę samą podstawową strukturę. Obejmuje ona dwa istotne elementy: z jednej strony akty człowieka, który nawraca się pod działaniem Ducha Świętego, a mianowicie żal, wyznanie grzechów i zadośćuczynienie, a z drugiej strony działanie Boże za pośrednictwem Kościoła. Kościół, który przez biskupa i jego prezbiterów udziela w imię Jezusa Chrystusa przebaczenia grzechów i ustala sposób zadośćuczynienia, modli się także za grzesznika i pokutuje razem z nim. W ten sposób grzesznik jest uzdrowiony i ponownie przyjęty do komunii kościelnej.
Namaszczenie Namaszczenie

Namaszczenie chorych


Z Katechizmu Kościoła Katolickiego

Kościół wierzy i wyznaje, że wśród siedmiu sakramentów istnieje jeden specjalnie przeznaczony do umocnienia osób dotkniętych chorobą - namaszczenie chorych: Święte namaszczenie chorych zostało ustanowione przez Pana naszego Jezusa Chrystusa jako prawdziwy i właściwy sakrament Nowego Testamentu, o którym wspomina św. Marek (por. Mk 6, 13.), lecz poleca go wiernym i ogłasza Jakub Apostoł i brat Pana (Por. Jk 5, 14-15; Sobór Trydencki: DS 1695).
Konstytucja apostolska Sacram unctionem infirmorum z 30 listopada 1972 roku zgodnie ze wskazaniami Soboru Watykańskiego II 108 ustaliła, że w obrządku rzymskim będą odtąd obowiązywały następujące zasady:
Sakramentu namaszczenia chorych udziela się chorym, namaszczając ich na czole i dłoniach olejem z oliwek lub stosownie do okoliczności innym olejem roślinnym, należycie poświęconym, wymawiając tylko jeden raz następujące słowa: „Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego. Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie” (por. Sobór Watykański II, konst. Sacrosanctum Concilium, 73).
Namaszczenie chorych „nie jest sakramentem przeznaczonym tylko dla tych, którzy znajdują się w ostatecznym niebezpieczeństwie utraty życia. Odpowiednia zatem pora na przyjęcie tego sakramentu jest już wówczas, gdy wiernym zaczyna grozić niebezpieczeństwo śmierci z powodu choroby lub starości” (Sobór Watykański II konst. Sacrosanctum Concilium, 73; por. KPK, kan. 1004, § 1; 1005; 1007; KKKW, kan. 738).
Jeśli chory, który został namaszczony, odzyskał zdrowie, w przypadku nowej ciężkiej choroby może ponownie przyjąć ten sakrament. W ciągu tej samej choroby namaszczenie chorych może być udzielone powtórnie, jeśli choroba się pogłębia. Jest rzeczą stosowną przyjąć sakrament namaszczenia chorych przed trudną operacją. Odnosi się to także do osób starszych, u których pogłębia się słabość.
Obraczki Obraczki

Sakrament Małżeństwa


Z Katechizmu Kościoła Katolickiego

„Przymierze małżeńskie, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę całego życia, skierowaną ze swej natury na dobro małżonków oraz do zrodzenia i wychowania potomstwa, zostało między ochrzczonymi podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu” (KPK, kan. 1055, § 1).
„Głęboka wspólnota życia i miłości małżeńskiej, ustanowiona przez Stwórcę i unormowana Jego prawami, zawiązuje się przez przymierze małżeńskie... Sam bowiem Bóg jest twórcą małżeństwa” (Sobór Watykański II, konst. Gaudium et spes, 48). Powołanie do małżeństwa jest wpisane w samą naturę mężczyzny i kobiety, którzy wyszli z ręki Stwórcy. Małżeństwo nie jest instytucją czysto ludzką, chociaż w ciągu wieków mogło ulegać licznym zmianom w różnych kulturach, strukturach społecznych i postawach duchowych. Ta różnorodność nie powinna prowadzić do zapomnienia o jego wspólnych i trwałych cechach. Chociaż godność tej instytucji nie wszędzie ukazuje się z taką samą jasnością (por. Sobór Watykański II, konst. Gaudium et spes, 47), to jednak we wszystkich kulturach istnieje pewne zrozumienie dla znaczenia związku małżeńskiego. „Szczęście osoby i społeczności ludzkiej oraz chrześcijańskiej wiąże się ściśle z pomyślną sytuacją wspólnoty małżeńskiej i rodzinnej” (Sobór Watykański II, konst. Gaudium et spes, 47).
Bóg, który stworzył człowieka z miłości, powołał go także do miłości, która jest podstawowym i wrodzonym powołaniem każdej istoty ludzkiej. Człowiek został bowiem stworzony na obraz i podobieństwo Boga (por. Rdz 1, 27), który sam jest Miłością (por. 1 J 4, 8. 16). Ponieważ Bóg stworzył mężczyznę i kobietę, ich wzajemna miłość staje się obrazem absolutnej i niezniszczalnej miłości, jaką Bóg miłuje człowieka. Jest ona dobra, co więcej bardzo dobra, w oczach Stwórcy (por. Rdz 1, 31). Miłość małżeńska, którą Bóg błogosławi, jest przeznaczona do tego, by była płodna i urzeczywistniała się we wspólnym dziele zachowywania stworzenia: „Bóg im błogosławił, mówiąc do nich: Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną (Rdz 1, 28).
Blogoslawienstwo Blogoslawienstwo

Sakramentalia


Sakramentalia są to znaki święte ustanowione przez Kościół na podobieństwo sakramentów, by sprawiały skutki duchowe, mocą modlitwy Kościoła. Sakramentalia przygotowują ludzi na przyjęcie głównego skutku sakramentów i uświęcają różne okoliczności życia.

Sakramentalia dzielimy na:

  • błogosławieństwa, które mają charakter przejściowy (błogosławienie osób, miejsc, posiłków itp.),
  • poświęcenia, które są błogosławieństwami o charakterze trwałym (poświęcenie kościoła, ołtarza, różańca, medalika, opata, lektora, akolity itp.)
  • egzorcyzmy, które są modlitwami skierowanymi przeciwko złym duchom, w celu ich wypędzenia.

Głównym celem sakramentów i sakramentaliów jest przygotowanie wiernych do życia wiecznego w Królestwie niebieskim. Na czym polega różnica między nimi?

  1. Można powiedzieć, że sakramety są z ustanowienia Jezusa. Sakramentalia są ustanowione przez Kościół.
  2. Sakramenty dają łaskę, bo sam Jezus obiecał, że będzie w tych znakach obecny i ją da. Sakramentalia dają ją (łaskę) dzięki modlitwie Kościoła.

W praktyce oznacza to, że im bardziej gorliwi i zaangażowani jesteśmy w modlitwę, tym większe będą skutki duchowe.

Z Katechizmu Kościoła Katolickiego

„Święta Matka Kościół ustanowił sakramentalia. Są to znaki święte, które z pewnym podobieństwem do sakramentów oznaczają skutki, przede wszystkim duchowe, a osiągają je przez modlitwę Kościoła. Przygotowują one ludzi do przyjęcia głównego skutku sakramentów i uświęcają różne okoliczności życia” (Sobór Watykański II, konst. Sacrosanctum Concilium, 60; por. KPK, kan. 1166; KKKW, kan. 867).
Wśród sakramentaliów znajdują się [w szczególności] błogosławieństwa (osób, posiłków, przedmiotów, miejsc). Każde błogosławieństwo jest uwielbieniem Boga i modlitwą o Jego dary. W Chrystusie chrześcijanie są błogosławieni przez Boga Ojca „wszelkim błogosławieństwem duchowym” (Ef 1, 3). Dlatego Kościół udziela błogosławieństwa, wzywają imienia Jezusa i czyniąc zazwyczaj święty znak krzyża Chrystusa.